Η αγορά των 24 Rafale έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα στην περιοχή. Αν και ο μικρός αριθμός τους δεν προδιαθέτει για «κατακλυσμιαίες» αλλαγές στο status-quo στο Αιγαίο οι Τούρκοι ανησυχούν.

Όχι αδικαιολόγητα. Τα Rafale που θα προμηθευτεί η ΠΑ είναι αεροσκάφη ανώτερων επιδόσεων από τα τουρκικά F-16 ακόμη και τα νεότερα τα block 50+ που διαθέτει η ΤΗΚ.

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε σχετικά:  

«Η Τουρκία αναπτύσσεται με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το παρελθόν, ισχυροποιείται και είμαστε υποχρεωμένοι να ενισχυθούμε. Διότι στην περιοχή μας, σε διάφορα μέρη, υπάρχουν κάποιοι που έχουν δικούς τους υπολογισμούς. Κυρίως η Ελλάδα, η οποία αγοράζει διάφορα πράγματα από τη Γαλλία και από άλλα μέρη. Εμείς είμαστε σε μια προσπάθεια να έχουμε τη δική μας αυτοδυναμία».

Η «αυτοδυναμία» του Ερντογάν αναφορικά με την Αεροπορία μεταφράζεται σε μικρά και μεγαλύτερα προγράμματα όπως αυτό του τουρκικού μαχητικού MMU. Ο δρόμος όμως μέχρι εκεί είναι μακρύς και δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι και επιτυχημένος.

Επομένως η Τουρκία προκειμένου να αντιπαρατάξει ένα μαχητικό που θα αντιμετωπίσει τα ελληνικά Rafale θα πρέπει να αναζητήσει συγκεκριμένες λύσεις. Εάν τα 40 F-16 block 70 που έχει ζητήσει από τις ΗΠΑ δεν δοθούν τότε θα πρέπει να αναζητήσει λύσεις από άλλες χώρες.

Ποιες μπορεί να είναι αυτές;

Η Τουρκία έχει αφήσει να εννοηθεί, πως εάν οι ΗΠΑ αρνηθούν το αίτημά της, θα στραφεί στη Ρωσία για τα αεροσκάφη Su-35 Flanker-E.

Ωστόσο, μια τέτοια κίνηση θα ωθούσε τις ΗΠΑ στο να επιβάλλουν πρόσθετες κυρώσεις σε βάρος της Άγκυρας, βάσει του Νόμου για την Αντιμετώπιση των Αντιπάλων της Αμερικής Μέσω Κυρώσεων (CAATSA).

Μια παραγγελία ρωσικών μαχητικών θα έδινε οριστικά τέλος στις σχέσεις της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ. Η Άγκυρα δε θέλει κάτι τέτοιο. Για την Ευρώπη οι λύσεις είναι περιορισμένες. Ίσως Eurofighter ίσως Gripen-E. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχουν δυσκολίες λόγω της εμπλοκή της στην Συρία αλλά και το αεροσκάφος είναι ακριβό για νέο και ακριβό για μεταχειρισμένο. Με το Gripen πάλι ίσως υπάρξουν αντιδράσεις, αλλά πρόκειται για ένα αεροσκάφος που δυνητικά θα μπορούσε να πάρει.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν οι λύσεις του Πακιστάν της Κίνας και της Νότιας Κορέας. Ξεκινώντας από την τελευταία αναπτύσσει το μαχητικό 4,5 γενιάς KF-21. Η συνεργασία όμως του δύο χωρών είναι ήδη σε εξέλιξη αφού οι Τούρκοι επιχειρούν να προσαρμόσουν πολλές λύσεις από το νοτιοκορεατικό μαχητικό στον δικό τους MMU. Δε θα είχε νόημα μια αγορά του.

Οι Πακιστανοί φέρεται να έχουν προτείνει στην Τουρκία ένα προηγμένο JF-17 Thunder. Το μαχητικό που ανέπτυξαν σε συνεργασία με την Κίνα.

Το πρώτο από τα 50 νέα Thunder Block 3 θα τεθεί στη διάθεση της Αεροπορίας της χώρας (PAF) εντός του 2022.

Η νέα έκδοση αποτελεί σημαντική αναβάθμιση των Block 1 και 2, τα οποία στερούνται ορισμένων βασικών δυνατοτήτων, και έχει χαρακτηριστεί ως το πρώτο μαχητικό 4.5 γενιάς της PAF. Η έκδοση διαθέτει Ραντάρ Ενεργητικής Ηλεκτρονικής Σάρωσης (AESA).

Εάν Τουρκία και Πακιστάν εργαστούν πάνω σε ένα πιο προηγμένο μοντέλο του JF-17, για παράδειγμα ένα block 4 τότε η Άγκυρα θα μπορούσε να αποκτήσει ένα μαχητικό σε διάστημα δεκαετίας τουλάχιστον 4ης γενιάς.

Έπειτα βρίσκεται η Κίνα. Αν και πάλι με προβλήματα η προμήθεια όπλων από την Κίνα, λόγω του νόμου CAATSA, σε περίπτωση απόρριψης των F-16 θα επιχειρούσε να αναζητήσει τη λύση της εκεί. Με ποια μαχητικά; Μάλλον με κάποιο J-10 ή με κάποιο FC-31 (το F-35 των φτωχών) όπως αποκαλείται.

Η αγορά των J-10C θα ήταν μια λογική κίνηση από πλευράς Τουρκίας, εφόσον θα είχε εξαντλήσει τις εναλλακτικές της από τη Δύση.

Το J-10C είναι αρκετά φθηνότερο αλλά όχι φυσικά καλύτερο από το ρωσικό Sukhoi Su-35. Το FC-31 από την άλλη έχει κατασκευαστεί μόνο σε τέσσερα πρωτότυπα και ακόμη είναι υπο ανάπτυξη.

Η τουρκική Αεροπορία όμως που δεν έχει πετάξει τίποτα άλλο από αμερικανικά μαχητικά νιώθει «ρίγος» στην ιδέα και μόνο απόκτησης ενός κινεζικού μαχητικού.

Έτσι η πιθανότερη λύση σε περίπτωση που έχουν εξαντληθεί όλες οι άλλες θα είναι αυτή ενός προηγμένου JF-17 το οποίο όμως και πάλι θα υπολείπεται θεαματικά σε σύγκριση με το Rafale.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ