Ένα από τα μαχητικά αεροσκάφη που συνδέθηκε περισσότερο με το Ισραήλ είναι το F-15 Eagle, ή γνωστό ως F-15I.

Το πρώτο F-15 προσγειώθηκε στο Ισραήλ το 1976 και έκτοτε το αεροσκάφος εξακολουθεί να υπηρετεί -χωρίς να έχει ηττηθεί.

Το 1998, η ισραηλινή Αεροπορία παρουσίασε τη νέα έκδοση του αεροσκάφους, σχεδιασμένη για επιχειρήσεις αέρος-αέρος και αέρος-εδάφους.

Το Ra’am (Κεραυνός) χρησιμοποιείται ως ο βραχίονας κρούσης μεγάλου βεληνεκούς της ισραηλινής Αεροπορίας και συμπληρώνει το νέο μαχητικό F-35I «Adir» για την εξασφάλιση της ισραηλινής αεροπορικής υπεροχής σήμερα και στο άμεσο μέλλον.

Οι παλιότερες εκδόσεις του McDonnell Douglas (σήμερα Boeing) F-15 Eagle ήταν καθαρά μαχητικά αεροσκάφη αέρος-αέρος.

Μεγάλα δικινητήρια, διθέσια μαχητικά που διέθεταν θολωτή καλύπτρα για εξαιρετική ορατότητα, ισχυρό ραντάρ APG-63, φορτίο μάχης τεσσάρων βλημάτων με ραντάρ AIM-7 Sparrow, τέσσερις πυραύλους υπέρυθρης καθοδήγησης AIM-9 Sidewinder και πυροβόλο M61 Gatling.

Οι δύο κινητήρες Pratt & Whitney F100 έδωσαν στο F-15 μια τόσο εντυπωσιακή αναλογία ισχύος/βάρους που το νέο μαχητικό αεροσκάφος μπορούσε να επιταχύνει αρκετά εύκολα.

Το F-15 ήταν αρκετά μεγάλο και ευέλικτο ώστε οι Μηχανικοί εξέτασαν την έκδοση πολλαπλών ρόλων, μια έκδοση που εκμεταλλεύονταν την ισχύ, το βεληνεκές και το μέγεθος του F-15 ώστε να μεταφέρει όπλα αέρος-εδάφους.

Αυτό οδήγησε στην εξέλιξη του F-15E Strike Eagle, το οποίο τέθηκε στην υπηρεσία της Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ) το 1989 και  συμμετείχε στις επιχειρήσεις του Πολέμου στον Περσικό Κόλπο το 1991.

Η απόδοση του Strike Eagle στον Πόλεμο του Περσικού Κόλπου προκάλεσε το ενδιαφέρον του Ισραήλ. Ο Πόλεμος του Κόλπου δεν είχε εξελιχθεί ακριβώς όπως είχε προγραμματιστεί για το Τελ Αβίβ, το οποίο βομβαρδίστηκε από βαλλιστικούς πυραύλους Scud που εκτοξεύθηκαν από τον ιρακινό δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν.

Το Ισραήλ συμφώνησε, υπό την πίεση των ΗΠΑ, να μην ανταποδώσει, αλλά ακόμη και να αποφάσιζε να το κάνει, δεν διέθετε τα αεροσκάφη μεγάλης εμβέλειας και τα αναγνωριστικά μέσα που ήταν απαραίτητα για να κυνηγήσει του εκτοξευτές Scud στο δυτικό Ιράκ.

Ο Σαντάμ Χουσεΐν παρέμεινε στην εξουσία μετά τον πόλεμο που είχε ως στόχο για την εκδίωξη του Στρατού του από το Κουβέιτ, διασφαλίζοντας ότι το Ιράκ θα συνέχιζε να είναι μια απειλή για το Ισραήλ. Εν τω μεταξύ, το Ιράν βρίσκονταν στα πρώτα στάδια του προγράμματος πυρηνικών όπλων. Ένα μαχητικό μεγάλης εμβέλειας θα ήταν ένα απαραίτητα όπλο για την αποτροπή ή την αποτυχία αυτών των καταστροφικών απειλών από τα ανατολικά του Ισραήλ.

Ένα ισραηλινό Strike Eagle θα έπρεπε να διανύσει μεγάλη πορεία για να διορθώσει τα μειονεκτήματα της ισραηλινής Αεροπορίας.

Οι σύμμορφες δεξαμενές καυσίμου του F-15E θα προσέθεταν το βεληνεκές που είναι απαραίτητο για την προσβολή στόχων σε μεγάλο βεληνεκές. Η διπλή ικανότητα αέρος-αέρος/αέρος-εδάφους σήμαινε ότι ένα F-15E θα μπορούσε, αν ήταν απαραίτητο, να «συνοδεύσει τον εαυτό του». (το 1981, ισραηλινά F-15 συνόδευσαν F-16 που είχαν αποστολή την καταστροφή του ιρακινού πυρηνικού αντιδραστήρα στο Όσιρακ μεγαλώνοντας την αεροπορική ομάδα αλλά και τις ανάγκες για εναέριο ανεφοδιασμό και άλλες υποστηρίξεις).

Ένα αεροπλάνο που θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά μόνο του, που ήδη η ισραηλινή Αεροπορία γνώριζε πολύ καλά, θα ήταν μια συναρπαστική επιλογή.

F-15I: Ένα πανίσχυρό μαχητικό

Το Ισραήλ επέλεξε το F-15I, ή Ra’am, τον Μάιο του 1994 με την αρχική συμφωνία αγοράς είκοσι ενός αεροσκαφών (γνωστά ως Peace FOX V) με προαίρεση για ακόμη τέσσερα (Peace FOX VI). Το 1991 η παραγγελία αυξήθηκε στα είκοσι πέντε αεροσκάφη.

Το F-15 υπηρετούσε ήδη στην ισραηλινή Αεροπορία (IAF) για δεκαπέντε χρόνια και οι ισραηλινοί Μηχανικοί είχαν αρκετές ιδέες για το πως θα βελτιώσουν περαιτέρω την πλατφόρμα. Η εταιρεία Israeli Aerospace Industries (IAI) συνεργάστηκε με τον κατασκευαστή Boeing (ή οποία ήδη είχε εξαγοράσει την McDonnel Douglas) και συνεισέφερε πολλά από τα ηλεκτρονικά πτήσης (avionics) του αεροσκάφους.

Το F-15I δέχθηκε αριθμό εγχώριων χαρακτηριστικών. Το αεροσκάφος διέθετε έναν ισραηλινής κατασκευής κεντρικό υπολογιστή, σύστημα αδρανειακής πλοήγησης/GPS και κάσκα σκοπευτικών (DASH) της Elbit. Τα αεροπλάνα παραδόθηκαν με σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου ενσωματωμένο στο F-15I αντί να διαθέτουν το ισραηλινό σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου Elisra SPS-2110.

Το F-15I θα μπορούσε να μεταφέρει όλα τα όπλα που μεταφέρουν τα ισραηλινά F-15A και όχι μόνο. Το Ra’am αρχικά έφερε πυραύλους μικρού βεληνεκούς καθοδηγούμενους με υπέρυθρες AIM-9L Sidewinder και Python, αλλά με τα χρόνια περιορίστηκε στους Python. Το μαχητικό μετέφερε επίσης τον παλιότερο AIM-7 Sparrow αλλά και το νεότερο πύραυλο μεσαίου βεληνεκούς με καθοδήγηση ραντάρ AIM-120 AMRAAM.

Οι διπλοί κινητήρες του F-15I και η μεγάλη άτρακτος του αεροπλάνου μπορούσαν να μεταφέρουν έως και 8.1 τόνους πυρομαχικών και καυσίμων. Αρχικά, η ισραηλινή Αεροπορία προσδιόρισε το φορτίο όπλων του μαχητικού στις τριάντα έξι βόμβες διασποράς Rockeye ή έξι πυραύλους αέρος-εδάφους Maverick. Σήμερα, το πακέτο πυρομαχικών αέρος-εδάφους του F-15I έχει διευρυνθεί και περιλαμβάνει βόμβες με καθοδήγηση λέιζερ Paveway, βόμβες με δορυφορική καθοδήγηση Joint Direct Attack Munition (JDAM), διεισδυτικές βόμβες «bunker-buster» BLU-109, βόμβες SPICE και πυραύλους εναντίον πηγής ακτινοβολίας AGM-88 HARM.

Το πρώτο F-15I έφτασε στο Ισραήλ το 1997, με τα νέα αεροσκάφη να φτάνουν με ρυθμό ένα περίπου κάθε μήνα μέχρι την ολοκλήρωση της παραγγελίας το 1999. Το αεροσκάφος υπηρετεί αδιάλειπτα τα τελευταία είκοσι χρόνια, όχι μόνο σε εκπαιδευτικές ασκήσεις αλλά και σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις. Στον Πόλεμο του Λιβάνου 2006, τον Πόλεμο Γάζας, την Επιχείρηση Αμυντικός Πυλώνας και την Επιχείρηση Λιωμένο Μολύβι. Τα F-15I συμμετείχαν επίσης σε μεγάλο βαθμό στα ισραηλινά σχέδια για το χτύπημα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ένα χτύπημα που ακυρώθηκε με την υπογραφή της πυρηνικής συμφωνίας του 2015 μεταξύ Ιράν και Δύσης.

Η ένταξη του μαχητικού F-35I «Adir» στην IAF δεν μείωσε τον ενθουσιασμό της χώρας για το F-15. Η IAF εξακολουθεί να αποκαλεί το μαχητικό ως «στρατηγικό αεροσκάφος», με τον επικεφαλής της Αεροπορίας να δηλώνει: «Στο τέλος της ημέρας, όταν θέλουμε να φτάσουμε σε μακρινές αποστάσεις με λίγα αεροσκάφη και πολλά όπλα – το F15I κερδίζει».

To 2016, το Ισραήλ ανακοίνωσε την έναρξη ενός προγράμματος αναβάθμισης με στόχο να διατηρήσει αξιόμαχο το F-15I που περιλαμβάνει νέο ραντάρ ενεργής διάταξης ηλεκτρονικής σάρωσης (AESA), δομικές αλλαγές, νέα όπλα και σύγχρονα ηλεκτρονικά πτήσης.

Το 2018, η IAF φέρεται να διχάστηκε μεταξύ της αγοράς μαχητικών F-15I και F-35, κλίνοντας προς το πρώτο έναντι του δεύτερου. Ενώ φαίνεται ότι προς το παρόν το Ισραήλ είναι αφοσιωμένο στο F-35 «Adir», αν το Ισραήλ αποκτήσει περισσότερα F-15, τότε σχεδόν σίγουρα θα καταλήξει να χρησιμοποιεί την πλατφόρμα κατά το μεγαλύτερο μέρος του αιώνα. Αυτό είναι μια ένθερμη υποστήριξη για ένα στρατιωτικό αεροσκάφος που πέταξε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Πηγή: 19fortyfive.com

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ